บทนำ
อัลเล็ตกำลังวิ่งอยู่ในป่าตามเสียงการต่อสู้ไป
โดยมี โกลดอฟที่อุ้มชามอสอยู่ โรโรเนีย และ เฟรมี่ตามมาติดๆ
"ขอให้ทันทีเถอะ"
อัลเล็ตคิดระหว่างพยายามปืนหน้าผาขึ้นไป ทันใดนั้นเค้าก็สังเกตเห็นว่ากลีบดอกไม้ของตรา6บุบผาที่มือขวาดับแสงไป
1 กลีบ นั่นหมายความว่า บุบผาคนนึงได้ตายไปแล้ว
"ฮานน!"
อัลเล็ตตะโกนขณะรีบปีนขึ้นหน้าผามาจนถึงยอด เค้าชักดาบขึ้นเตรียมพร้อม
ในความมืดนั้น ร่างของฮาน นอนจมกองเลือดอยู่ บริเวณคอถูกปาดเลือดไรนองออกมาไม่หยุด
หน้าขอเค้าแทบไม่มีสีเลือดเหลือยู่แล้ว
"ฮาาน!"
อัลเล็ตพุ่งไปที่ร่างฮานทันที
"นายมาช้าไป"
ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดเบาๆออกมาจากในความมืด เป็นเสียงขอมอร่านั่นเอง
"ฮาน.. เป็นไปไม่ได้" เฟรมี่และคนอื่นๆที่ปีนตามขึ้นมาพบความจริงอันน่าตกใจ
เบื้องหน้า ทุกคนตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้กับมอร่าทันที
"คงไม่จำเป็นต้องอธิบาย
ชั้นเป็นคนฆ่าฮานเอง" มอร่าพูด ร่างของเธออาบไปด้วยเลือดและมีบาดแผลเต็มไปหมด
"มอร่าเธอเองเหรอ.."
"ใช่ ชั้นนี่ล่ะคือคนที่ 7"
มอร่าพูดด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน
สิ้นคำพูดนั้นบริเวณนั้นก็เหลือเพียงความเงียบ
.................................................................................
อัลเล็ตจ้องไปยังมอร่าที่คถกเข่าอยู่ต่อหน้า
เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นเดียวทุกๆคนที่อยู่ด้านหลังเขา
แต่มีเพียงคนนึงที่นังคุกเข่าอยู่ด้านข้างฮาน
"โรโรเนีย"
โรโรเนียเอามือทายอกและลำคอของฮาน
มือของเธอเรืองแสงออกมา
"ฮานเป็นแบบนี้ได้ยังไง?" อัลเล็ตถามเธอแต่
โรโรเนียไม่ตอบเธอยังคงจองยังร่างของฮาน
"ตอบชั้นมา โรโรเนี่ย!
ฮานตายได้ยังไง!"
และแล้วอัลเล็ตก็สังเกตุว่าเธอกำลังพึมพำบางอย่าง
ขยับเข้าไปใกล้เธอ
"ได้โปรดอย่าตาย.... คุณจะตายไม่ได้...
ชั้นจะต้องช่วยคุณให้ได้"
โรโรเนียเซ้นแห่งโลหิต
เธอสามารถควบคุมเลือดในร่างกายเพื่อรักษาบาดแผลได้ อัลเล็ตเห็นดังนั้นจึงไม่ขัดเธอ
เค้าเอามือไปจับชีพจรของฮาน แต่ว่าเค้าไม่มีชีพจรแล้ว
เป็นไปไม่ได้หรอก โรโรเนีย อัลเล็ตคิด
ในตัวฮานแทบไม่มีเลือดเหลืออยู่แล้ว หัวใจเค้าก็ไม่เต้นแล้ว ฮานน่ะตายแล้ว
"นี่มันหมายความว่ายังไง? ทำไมฮานถึงตายแต่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บเลย"
อัลเล็ตถาม
แต่โรโรเนียยังคงตั้งสมาธิอยู่กับฮาน
เธอไม่ได้ยินเสียงรอบข้างแล้วในตอนนี้
"โรโรเนีย เธออยู่กับฮานไม่ใช่เหรอ
เกิดอะไรขึ้น! " เฟรมี่ถามแต่ เธอก็ไม่ได้ยินเช่นกัน
"ชั้นจะต้องให้ได้ ชั้นจะต้องให้ได้.....
ถ้าไม่ล่ะก็....."
ชามอสเดินไปยังมอร่าที่คุกเข่าอยู่
"คุณแมวตายแล้ว? แย่จัง"
เธอมองไปที่มอร่า "ชามอสชอบคุณแมวนะ เค้าตลกดีแล้วก็แข็งแกร่ง
ตอนแรกชามอสก็เกลียดคุณแมวเพราะเค้าทำให้ชามอสเจ็บ(ในป่าหมอก)
แต่พออยู่ด้วยกันแล้วชามอสว่าเค้าก็ตลกดี"
ทันใดนั้นชามอสกำหมัดเล็กๆของเธอชกไปที่หน้ามอร่า
"ชามอสไม่ให้อภัยป้า! ชามอสจะฆ่าป้า
ป้าจะไม่ได้ตายดีแน่!"
มอร่าหลบสายตาชามอส
"ชั้นไม่ว่าหรอกถ้าเธอจะฆ่าชั้น ชั้นพร้อมแล้ว"
"จิงเหรอ ป้าเตรียมตัวตายแล้วเหรอ
ชามอสผิดหวังในตัวป้านะ"
ชามอสง้างหมัด แต่เฟรมี่หยุดเธอไว้
"ก่อนอื่นเราต้องฟังเรื่องราวก่อน" เฟรมี่พูด
ชามอสหันกลับไปด้วยสายตาที่ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธ
"พูดมา มอร่าว่าเกิดอะไรขึ้น
หลังจากนั้นเราจะฆ่าเธอ"
มอร่าพูดโดยยังคงก้มหน้ามองพื้น
"ชั้นไม่ได้อยากฆ่าเค้า ชั้นไม่ได้อยากฆ่าฮานหรือใครทั้งนั้น"
" เธอพูดอะไรน่ะ"
"แต่ชั้นคิดวิธีอื่นไม่ออกแล้วนอกจากฆ่าเค้า
ชั้นไม่มีทางอื่นแล้ว" แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มมอร่า "ชั้นอยากปกป้องโลก
ชั้นอยากสู้กับพวกปีศาจพร้อมกับพวกเธอ และก็อยากปกป้องโลกจากการคืนชีพของจอมมาร"
"ชามอสไม่เชื่อป้าหรอก" ชามอสพูด
แต่อัลเล็ตไม่เห็นด้วย เค้าดูออกว่ามอร่าไม่ได้กำลังโกหก
เธอพูดจากความรู้สึกของเธอจริงๆ
"จนกระทั้งเมื่อวาน ไม่สิเมื่อ 3 ชม ก่อน
ชั้นไม่มีทางเลือกถึงต้องทำแบบนี้"
- จบ บทนำ-
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น